In mijn vorige blog beschrijf ik hoe ik een heerlijke nieuwe start maak in mijn eigen trainingsruimte in Voorthuizen, samen met hond Casja. De geboorte van een lief neefje is de kers op de taart! Maar al dit geluk is helaas geen lang leven beschoren. Mijn vader zei vaak: “De duivel schijt vaak op de grote hoop”, en met deze eigen versie van dit (nogal onsmakelijke) spreekwoord bedoelt hij dat als het misgaat, het meestal goed mis gaat. Zo ook bij mij in de volgende periode.

Dubbel trauma

Het begint in december 2005 bij het plotseling overlijden van mijn stiefvader Gerard. Hij brengt even een vuilniszak in de flat naar de vuilcontainer beneden in de lifthal, terwijl mijn moeder zijn koffiekopje nog eens vol schenkt. En hij komt niet meer terug. Terwijl de koffie langzaam afkoelt, is hij overleden aan een hartaanval in de lifthal. Hem op deze manier te verliezen is een dubbel trauma voor ons allemaal.

Trainingen stagneren

Vervolgens stagneren mijn trainingen in het voorjaar van 2006. Hoewel ik een flink aantal (grote) offertes uit heb staan, gaan ze ineens stuk voor stuk niet door. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Maar de kosten van mijn nieuwe huis en trainingsruimte gaan wel door… Wat te doen? Eerst informeer ik of er ook zoiets als een bijstand voor ondernemers is? Maar nee, dat blijkt er niet te zijn. Er is alleen een ondernemerslening waarvoor je een kilo papierwerk moet aanleveren en die je alsnog moet terugbetalen. Dit is de eerste keer dat ik me realiseer hoe oneerlijk ondernemers behandeld worden. Ook na 15 jaar succesvol ondernemerschap heb ik minder rechten dan een afgeschreven vakkenvuller. Maar goed, die route levert dus niets op.

Ministerie van Economische Zaken

Zo kom ik in op het detacheerpad terecht. Ik vind een superleuke uitdagende job op projectbasis bij het Ministerie van Economische Zaken (EZ) waarvoor ik aan 2 van de 3 eisen voldoen. Ik heb WEL veel ervaring met ontwikkeling van trainingsmaterialen en training uitvoeren. Ik heb GEEN ENKELE ervaring met DIV-taken, sterker nog ik heb van de hele afkorting nog nooit gehoord. DIV blijkt de Dienst Informatie Voorziening te zijn, het (van staatswege verplichte) archief van een ministerie. Nieuw is dat vanaf heden iedere email, notulen of werkbriefje gedigitaliseerd opgeslagen moet worden, in plaats van in stoffige mappen. En daar ontsporen de ambtenaren. Ze slaan dingen niet digitaal op, of op verkeerde plekken of met onduidelijke namen enzovoort.

De DIV afdeling moet onder mijn bezielende leiding ambtenaren leren op de juiste manier archiveren. Want ik weet mijn onbekendheid met het vakgebied van archiveren te ‘verkopen’ als een groot voordeel! Tenslotte kan ik me prima verplaatsen in de positie van de onwetende en onwillige ambtenaar.

Goed voorbereid in gesprek en aan de slag

Voor mijn sollicitatiegesprek bij het ministerie bereid ik mij voor door tijdens lunchtijd een uurtje voor de deur te gaan zitten en eens te kijken wie er zoal naar buiten komt, en op welke manier? Hoe zijn ambtenaren gekleed? Zijn ze samen of vooral alleen? Kletsen ze gezellig of juist niet? Hebben ze broodzakjes bij zich of gaan ze een lunch kopen? Allemaal interessante informatie voorafgaand aan een gesprek.

Daarnaast heb ik al een heel Plan van Aanpak geschreven waarmee ik ze tijdens het gesprek ‘overval’. Zoveel daadkracht laten de andere sollicitanten niet zien. En ik krijg de baan. Ook regel ik dat ik 2 dagen per week in Den Haag werk (waarvandaan ik net een jaar verhuisd ben) en de rest vanaf de Veluwe kan doen.

Logeren bij mijn moeder

Een voordeel van deze job bij Economische Zaken is dat ik weer 2 dagen per week in Den Haag ben en zo mijn moeder kan bijstaan bij het verwerken van het verlies van mijn stiefvader. Het is voor ons beiden gezellig dat ik bij haar logeer en ik waardeer ook het huiselijke mee-eten en thuiskomen na een lange werkdag. Win – Win.

Na 48 uur gevonden

Maar niet lang. Want na een aantal weken, terwijl ik net diezelfde avond weer naar de Veluwe ben vertrokken, krijgt mijn moeder midden in de nacht een herseninfarct. Omdat zij pas 64 is, gezond en ondernemend en vaak op pad, duurt het 48 uur voordat ik alarm sla en zij door de politie gevonden wordt. Ze overleeft maar is vanaf dat moment halfzijdig verlamd en rolstoel gebonden. Ik heb een eindeloos groot schuldgevoel…

Doorwerken en mantelzorger zijn eist zijn tol

En zo ben ik van de ene op de andere dag ineens mantelzorger van mijn moeder. Voor haar breekt een zware periode van revalideren aan. En ik ben superblij met mijn werk bij EZ wat mij in Den Haag bezighoudt. Maar de combinatie van hard werken, plus mantelzorger zijn, samen met mijn grote schuldgevoel is loodzwaar. Ik begin mijn eigen gezondheid flink te verwaarlozen. Ik eet amper nog, ervaar koken in mijn moeders keuken als ‘verraad’, rook veel te veel en drink fors.

Too much

En zo lig ik binnen de kortste keren zelf ook in het ziekenhuis… Ik houd veel vocht vast, krijg geen eten meer naar binnen en mijn organen komen in de knel. Nu bezoekt mijn moeder mij in het ziekenhuis. Mijn collega’s van EZ sturen mooie kaarten. Het ziekenhuis blijkt niets voor mij te kunnen doen, ik ga weer naar huis en werk zo goed als mogelijk door. Maar maandenlang word ik zieker en zieker en sluipt de dood naderbij. Tot ik een alternatief genezer vind, die mij met bioresonantie van de dood redt. Ik zal hem eeuwig dankbaar zijn. De reguliere artsen vinden dit overigens allemaal maar onzin, en vinden dat de behandeling na 6 maanden eindelijk aangeslagen is… huh?!

Twee huizen

Het is ondertussen 2007. Mijn moeder woont nu tussen de 80-plussers in een verzorgingshuis om de hoek. Ik neem haar flat officieel over, en verbouw hem naar mijn eigen zin en smaak. De huur van de eigen trainingsruimte in Voorthuizen zeg ik op. En ik verbouw ook de recreatiewoning in Ermelo die wij nog hebben. En zo heb ik vanaf nu officieel twee huizen, eentje in Den Haag en eentje in Ermelo. De aanleiding is dus niet bepaald leuk, maar het bevalt me tot op heden (2021) nog steeds heel goed om op twee plekken te wonen. Het einde van het project bij EZ is in zicht maar gelukkig trekken mijn trainingen voor de woningcorporaties weer aan. Het leven gaat weer door.

Hond Casja overreden

Maar weer niet voor lang. Op de avond voor Kerst, op een doodstille en besneeuwde straat in Den Haag ziet hond Casja bij de avondwandeling ineens een konijn rennen. En ze rent er achteraan. En dan komt er net een auto aan met zeer hoge snelheid. Die Casja doodrijdt. En verder rijdt. Misschien op weg naar huis van een uit de hand gelopen kerstborrel? Wat een verschrikking. Casja is pas 4 jaar oud.

Hond Buffalo

Ik zie het opnieuw allemaal niet meer zitten en lig de hele kerst in bed. Er is nu toch geen noodzaak meer om op te staan om te wandelen tenslotte. Tot ik inzie dat dit zo niet kan. Natuurlijk ben ik nog lang niet toe aan een nieuwe hond, maar zo zonder hond functioneer ik ook niet echt goed. Dus ik zet een advertentie op Marktplaats waarin ik me aanbied als hondenoppas, voor bijvoorbeeld iemand die naar het ziekenhuis moet. En zo komt hond Buffalo in mijn leven. Een geredde hond uit Frankrijk die moeilijk plaatsbaar blijkt door zijn woeste uiterlijk (half husky, half herder) en zijn leeftijd. Daardoor zit hij nu al een half jaar in een asiel en is hij depressief geworden. Ik wist niet dat honden ook depressie konden krijgen, maar herken mezelf meteen in Buffalo. Ik spreek af dat hij bij mij mag wonen tot er een gezin voor hem gevonden is.

Weglopen en blijven

De eerste 24 uur loopt Buffalo twee keer weg. Ik woon ondertussen in Ermelo, en vind hem terug bij het restaurant op de hoek (“Hij houdt van biefstuk…”) en bij de beheerders van de camping (“Hij houdt van ham…”). Daarna besluit Buffalo te blijven. Ook als het hek per ongeluk open staat kijkt hij me aan met zo’n blik: ‘Denk maar niet dat ik nog wegga’.

Ik ben echter ondertussen naarstig op zoek naar een gezin voor Buffalo. Want mijn hart is nog bij Casja. Pas als Buffalo na 3 maanden ernstig gebeten wordt en geopereerd moet worden, dringt het tot mij door wat Buffalo allang weet en mijn hele vrienden- en familiekring ook: ‘Buffalo was here to stay’. Ik leg me erbij neer dat ik stiekem heel veel van deze hond ben gaan houden. En dat hij blijft!

Huidkanker

Tot de volgende heftige tegenslag. Er worden wat rare plekjes bij mijn hals weg gehaald en het blijkt kwaadaardig te zijn. Nee hè?! Ik word zo langzamerhand helemaal bijgelovig. Zijn dit de 7 jaren met de 7 plagen ofzo?? Ik onderga veel onderzoeken en kleine operaties en blijf onder controle, maar gelukkig blijkt het mee te vallen. Maar toch…

Stichting Leidse Studenten Huisvesting

Ondertussen heb ik een ontzettend leuke ontmoeting bij studentenhuisvester SLS Wonen in Leiden. Mijn (jawel!) oude huurbaas tijdens mijn studie Psychologie. Ik praat met Desiree en Peter en het is een feest van herkenning en plezier! Dit is de start van een vele jaren durende samenwerking met twee gelijkgestemden mensen.

Ineens wees

Dan komt in 2011 de grootste klap. In april overlijdt mijn moeder (voor mij) heel plotseling. En in mei mijn vader. Allebei zijn ze nog geen 70 jaar geworden. In slechts 32 dagen tijd ben ik getransformeerd van kind naar wees. Ik stort volledig ineen en voor de tweede keer maak ik gebruik van mijn Arbeidsongeschikheidsverzekering.

ONDERNEMERSTIP 7a:
Zorg voor een vangnet. Een arbeidsongeschiktheidsverzekering. Of word lid van een Broodfonds. Of heb een spaarpot. Of alle drie…

In de rouw

Ik ben een jaar arbeidsongeschikt. Volledig opgeslokt door trauma en rouwverwerking. Ik grijp alles aan wat mij aangeboden wordt, ga in therapie bij PsyQ, doe leefstijltrainingen via mijn ziektekostenverzekering, en heb rouw counseling bij Jeanette en Marjolein via mijn arbeidsongeschiktheidverzekering. En… ik weet ineens te stoppen met alcohol drinken. Want ik realiseer mij dat als ik een kans wil hebben dit alles te overleven en weer echt te gaan leven, hier geen drank meer bij kan. Soms is er een zonnestraal als het op z’n donkerst is.

ONDERNEMERSTIP 7b:
Soms is het leven overleven, en dat doe je dan per 24 uur. Morgen zie je wel weer verder.

Vooruitkijken

Als een phoenix uit de as, herrijs ik na mijn jaar arbeidsongeschiktheid. Een geheel nieuwe Bernadette (nou ja, min of meer) komt omhoog en ik zoek samenwerking met collega’s op, verbind mij en ontdek hoe ontzettend leuk ik het vind om met studenten te werken.