Blog 2 : ‘Een goede voorbereiding is het halve werk. Of toch niet?’

In blog 1 vertel ik over mijn fascinatie voor de Amish als ‘buitenbeentje’ en ook als inspirerend voorbeeld voor ‘de wereld’. Maar ja, hoe kom je in contact met mensen die geen elektriciteit, email en websites hebben? In deze blog neem ik je mee in mijn keuzes hierover. Aan de ene kant bereid ik me niet voor. Maar aan de andere kant is mijn persoonlijke, vooral praktische voorbereiding, in volle gang. 

Een goede voorbereiding is het halve werk. Of toch niet?

Mijn voorbereiding ten aanzien de Amish is nogal simpel, namelijk NIETS… Ik lees niets over de Amish, ik kijk geen documentaires en geen series. Waarom niet? Omdat ik ze met een zo open mogelijke geest wil ontmoeten.

Open geest

Deze tijden van discussie over ‘misinformatie’ en gemanipuleerde data en nare algoritmes hebben mij wel een heel belangrijk inzicht opgeleverd. Alles is een mening. Een boek, hoe wetenschappelijk verantwoord ook, is toch een inzicht vanuit een bepaald perspectief. Je bent voor iets of er juist tegen. 

Ik wil de Amish tegemoet treden met een open geest. Vooral vragen stellen en niet al van alles vinden of denken. En hopelijk kan ik op deze manier mijn positieve intenties duidelijk maken.

Eigen kracht en inzicht

Ten tweede heb ik ook vriendelijk bedankt voor mogelijke bemiddeling door Amerikaanse familieleden van vrienden. Want misschien kunnen zij wel een ingang bij de Amish voor mij regelen? Of alvast onderdak? Maar ik doe dit, na rijp beraad, toch liever niet. Want het gaat wel over twee maanden van mijn leven, niet een paar daagjes… Stel je nou voor dat ik dan arriveer bij een gezin om daar twee maanden te verblijven en het klikt helemaal niet. Dan zit ik er toch min of meer aan vast of moet ik me heel doelgericht losmaken met alle consequenties van dien. 

Geheime sabbatical

Een heel ander aspect in de voorbereiding voor aankomende oktober en november is dat Aserto dan ook twee maanden ‘dicht’ is. Mijn vorige sabbatical duurde ruim negen maanden en tot mijn grote schrik had ik daarna bijna geen bedrijf meer. Al mijn klanten hadden een vervanger gevonden, en tja, daar waren ze best heel tevreden over. Shit, dat had ik niet aan zien komen.

Daarom bedacht ik om dit keer mijn sabbatical ‘geheim te houden’. Ook al weet ik al anderhalf jaar dat ik dit ga doen. En heb ik voor oktober en november al zeker 12 of 15 trainingsopdrachten afgeslagen, toch hield ik zoveel mogelijk voor mezelf wat ik nu precies ging doen.

Ik was zelfs aan de slag met een content kalender zodat mijn nieuwsbrieven en ook LinkedIn posts door zouden lopen terwijl ikzelf (hopelijk) bij de Amish zit. Tot het tot mij doordrong hoe bizar deze aanpak was. In overleg met mijn Virtual Assistant Helma heb ik besloten om juist het tegenovergestelde te gaan doen. Met iedereen mijn sabbatical delen door deze blog serie.

Top fotograaf

Nadat ik het besluit had genomen om mijn sabbatical juist te delen met iedereen voelde het meteen heel goed. En mijn creatieve brein ging ook onmiddellijk stromen. Wie kan mij helpen? Aha, ik had een fotograaf nodig om de blogserie te kunnen ondersteunen met mooie foto’s. Foto’s van Angel en mij met een knapzakje op avontuur bijvoorbeeld.

Via via kwam Louis op mijn pad. En wat een geweldige fotograaf is hij! Alle foto’s bij deze blogserie zijn van zijn hand. En hij is beschikbaar als fotograaf om een beeldverhaal te maken van ‘Life changing events’ zoals een geboorte, een overlijden, een nieuwe baan of juist je pensioen of zoals ik een heel nieuw avontuur.

En paarden natuurlijk!

Alle beelden die je van de Amish ziet zijn vaak op van die buggy’s met paarden ervoor. Dus ja, hoe cool zou het zijn als ik ook een paard en wagen in mijn fotoserie kon toevoegen. Ik heb contact gezocht met de Garderruiters en jawel hoor, daar was Henrike. Zij vond het een geweldig plan dat ik naar de Amish ga en heeft bovendien haar eigen missie om mensen zelf te laten ervaren dat paardensport niet zielig is voor het paard. Dus de afspraak was snel gemaakt.

Prachtige stoere Henrike

En daar kwamen Louis en ik op een donderdag met echt Hollands weer bij Henrike aan. En hup samen met Angel achterop de buggy door het bos. Het ging echt super hard en stiekem vonden we het toch een beetje zielig voor Amir het paard. Maar ze scheurde probleemloos met ons door het bos en de heide en je zag Amir ook echt genieten. 

Spulletjes

En toen moesten er ook spulletjes op de foto’s natuurlijk. Het eerste waar ik aan dacht waren die knapzakjes, zoals die van Swiebertje uit mijn jeugd (lang, lang geleden). Waar haal ik die zakdoeken vandaan? Die bleken gewoon bij Zeeman te koop te zijn. En de takken uit het bos. Het prachtige hoedje wat ik draag op de foto’s heb ik bij de Kringloopwinkel in Nunspeet gekocht. Daar hebben ze een enorme selectie van deze prachtige hoeden waar je mee naar de kerk kunt. 

Volgende keer vertel ik over mijn plan van aanpak. Wat ga ik dan wel doen, behalve niets lezen of niemand benaderen?